حاجیان چون یک به یک پرپر شدند            در منـای عـاشقی بی‌سر شدند

نـوبـت پــرواز اهــل راز شـد            مـادری با کودکان دمـساز شد

رازهـایی بهـرشان افـشا نـمود            بـالـهـای بـلـبـلان را وا نـمـود

که‌ای گرامی یاوران احیا شوید            بـال بگـشایید و بر بـالا شـوید

اذن گـیرید از شه صاحب ولا            عـشـق را سازید اینجا بر مـلا

نوگـلانـش راهی صحرا شدند            دست بر دامـان آن لـیـلا شدند

از همان راهی که مادر گفته بود            باز شد با شه ره گفت و شنود

که‌ای جهانی حاجی طوف سرت            اذن فـرما جان زهـرا مـادرت

مـا دو تا یـار سـرافـراز تـوأیم            تیغ بر کف هر دو سرباز توأیم

کن نظر اینجا کفن پوش آمدیم            مست از جام تو مدهوش آمدیم

اشک ریزان شه گل لب را گشود            راه را بر نـوغـزالان وا نمود

سوی میدان هر دو گل راهی شدند            راهـیِ سیـر الی الـلهـی شـدنـد

تیغ بر کف از یمین و از یسار            بر دل دشمن زدند از شوق یار

ناگهان باد خـزانی پـر گـشـود            برگهـای شاخه گـلهـا را ربـود

دست گلچین دامن گل را گرفت            شعـله‌ها دامان بلـبـل را گرفت

باز شد بـازار حُسن و دلـبری            شـد جـمال یـاسـهـا نـیـلـوفـری

شاه آمد هر دو را در بر گرفت            یاسها را زیر بال و پر گرفت

شد روان از قـتلگـاه عـرشیان            تا به سـوی خـیـمـۀ افـلاکـیـان

گفت زینب دوستان کاری کنید            »یاورم را یاوران یاری کنید«

میروم دور از رخش در خیمه گاه            تـا نـبـیـنـم مـاه را لـبــریــز آه

شکر من هم هدیه‌ای دادم بر او            خـون طفـلانم به من شد آبـرو

گـر که صد اولاد دیگـر داشتم            یا که صـد سـرو دلاور داشـتم

جمله را میکردم از جان فانی‌اش            خویش را هم میکنم قربانی‌اش

یا حسین ای تـشنـه کام کـربلا            کـشـتـی تـوحـیـد ای نـوح بـلا

هـستی خـواهـر فـدایت دلـبـرم            ای امام بی‌معـیـن ای سـرورم

گر چه در فکر جدایی از منی            روح من فکـر جـدایی از تـنی

ای تـمـام روح من از تن مرو            هستی من را بگیر بی‌من مرو